Spelen in de zandbak

Marcel zou Marcel niet zijn als hij in de vakantie niet gaat hard lopen. Gisteravond is hij gaan rennen in het mulle Sahara zand. Vier km heeft hij door het zand gelopen. Vandaag hebben we een rustdag gehad. We hebben een korte toer gereden naar zo ongeveer het einde van de wereld. In de plaats Et-taous houdt de verharde weg op en kan je echt niet verder of je moet piste gaan rijden. In deze streek zien we wel veel rally rijders die hier goed kunnen oefenen voor Parijs-Dakar. Ze moeten wel nog trainen want ze waren stuk voor stuk de weg kwijt. trouwens wij zijn de weg ook weleens kwijt als er opeens weer een gat in het asfalt opduikt. Met een steen en een fles werd het gat gemarkeerd. Op de terugweg naar het hotel hebben we met een aantal reisgenoten op de motor in de grote zandbak gespeeld. Eerst met de motor en na een wandeling door Merzouga op een Quad. Een uur lang zijn we op een quad de duinen van de Sahara in geweest. Dat was kicken. Alle deelnemers hadden na het stofhappen nog steeds een big smile op hun gezicht. Vervolgens een duik in het zwembad en we waren weer stofvrij.

Oases en zandduinen

Vanmorgen om half zes gewekt door de Imam van Tinghir. De schuifdeur van de hotelkamer stond open en het leek alsof de Imam voor het raam stond te zingen. Om zes uur herhaalde zich dit ritueel waarop ik de deur een schuiver heb gegeven. Van slapen kwam niet veel meer. We zijn vroeg gaan rijden. De zon stond nog laag. Al snel reden we door oases met palmbomen. Zelfs in de navigatie waren de palmbomen ingetekend. In deze streek zijn verschillende langgerekte dorpen gebouwd en ook in aanbouw. Omdat het gisteren geregend heeft is de grond langs de wegen waar de palmbomen staan modderig en nat. Verder is het overal droog en stoffig. Onderweg verandert het landschap. We komen steeds meer stuifzand tegen. Dat zand ligt overal op de wegen en in de dorpen. Midden in de woestijn komen we een toeristische attractie tegen. Het blijkt een gangenstelsel onder de grond te zijn waar water in heeft gestaan. Er zijn ook een soort van woonruimtes in het zand gebouwd. Berbers verkopen er sierraden. Ik bied 20 dinar en de verkoper vergelijkt mij al met een Berber. Hij vraagt 150 dinar. Ik heb wel wat gekocht, maar de prijs laat zich raden. Na weer een aantal km s gereden te hebben stoppen we bij een oase om te eten. Twee jongens met ieder een fiets stoppen en kijken ons aan. Wij helpen het zadel te repareren met Duke tape. Dan hebben we dat ook niet voor niets meegenomen. Omdat de jongens ons zien schrijven vraagt er een heel beleefd om een pen. Omdat we meer pennen bij ons hebben hebben we de jongeman blijgemaakt met een pen. Een man met een ezel passeert en nodigt ons uit om bij hem te lunchen. Dat hebben wij vriendelijk afgeslaan. Daarna de route vervolgd en bijna verdwaald in een dorp. De weg hield op en we reden over zand tussen huizen door. Na wat gedraai kwamen we gelukkig weer op asfalt en hebben we de voorgeschreven weg weer gevolgd. Kort voor het hotel zijn we richting de Sahara gereden. We zijn tot aan de rand van de zandduinen geweest. Verder rijden ging niet want ik had me al vast gereden. Mijn achterwiel had zich tot aan de as ingegraven. Met hulp van Marcel is de motor weer losgekomen en zijn we naar het hotel in Merzouga gereden. Naast het hotel is een voederplaats voor dromedarissen. Ook leuk om te zien. Het hotel is in een carré gebouwd en heeft een paar torentjes. Wij hebben een torenkamer.

Gorges des Dades

Vandaag hoefden we niet naar een volgend hotel te reizen. We hebben een spectaculaire route gereden door een steile kloof met in de diepte een rivierbedding en Kasbahs. De route was bochtig en Langzaam. We hebben een rondrit gemaakt via Msemsir, Agoudal en Ait-ham. Deze rit was bijna niet te doen in een dag. Vanaf Msemsir hebben we onverhard, soms moeilijk begaanbare pistes gereden. Ruim 40 km off road door de bergen gereden. In de haarspeld bochten lagen veel stenen De meeste km s hebben we staand afgelegd om de motor zijn gang te laten gaan en hem in bedwang te houden. Onderweg zijn we meerdere Berbers tegen gekomen. Op de berg werden we uitgenodigd om in een soort b&b binnen te kijken. Aan de buitenkant zie je niet hoe leuk het binnen is. De Berber vertelde dat in de lemen huizen in de bergen de herders met hun geiten overnachten. Wij kregen Berber thee aangeboden. Die smaakte goed. Andere zoetigheid heb ik afgeslagen. In ruil voor de thee heb ik wat snoepjes achtergelaten. Nadat we verder waren gereden werd de weg geblokkeerd door een camper die was vastgelopen op een zandheuvel. De chauffeur mag van geluk spreken dat wij er aan kwamen om hem verder te helpen. Uiteindelijk zijn wij blij weer de verharde weg te hebben bereikt. we waren net voor het donker terug bij het hotel. Het was een spannende rit. Gelukkig hebben wij motoren die dit werk aan kunnen. Petje af voor de reisleider. Hij reed dezelfde route met een Goldwing

Thodra kloof

De weg van Midelt naar Tinghir loopt door het Atlasgebergte. Het is adembenemend. Onderweg spreekt een Nederlandse vrouw in fel gekleurde kleding ons vanuit een auto aan. Zij is verbaasd dat wij op de motor in Marokko zijn. In het Atlas gebergte zijn vele huizen tegen de rotswanden gebouwd. Er zijn ook veel huizen kapot. Het zijn veel huizen van leem. De weg is het en der ook kapot of zonder asfalt. Als het zou regenen zouden we veel door water hebben moeten rijden. De rivieren die nu droog staan lopen soms over de weg. Eenmaal moesten we echt door het water rijden. De weg was niet meer zichtbaar. We hebben op twee bijzondere adressen koffie gedronken. De eerste was bij een b&b genaamd "Le Refuge Bleu". Deze b&b lag in een klein dorp en er was alleen een onverharde weg. Het was een leuk adres en via internet op te zoeken. Email adres is info @refugebleu.com. Het tweede adres was letterlijk een tentje langs de weg. De koffie werd apart gezet. De man liep wel in zijn pyjama, maar was bijzonder aardig. Alleen jammer dat hij ongevraagd suiker in de koffie had gedaan. En niet zo weinig. De eerste herder met dromedarissen hebben we gesproken met handen en voeten. Hij vroeg om een sigaret, maar wij roken niet. Brood hebben we bij een plaatselijke kruidenier gekocht. Dat was bijzonder want de man verkocht geen brood. Dus ging hij naar een andere winkel voor ons brood halen. Terwijl wij wachtten werden we voorgesteld aan de dorps oudste. De man had de WOII nog meegemaakt en een jaar tegen de Duitsers gevochten. In mijn beste Frans heb ik met hem gesproken en gevraagd of hij met mij op de foto wilde. Dat vond hij een eer. Later op de dag door de Thodra Kloof gereden. Zoiets moois hebben we zelden gezien. Tot op vandaag doen we veel nieuwe indrukken op. Mensen zijn bijzonder vriendelijk. Alleen de kinderen zijn soms lastig.

Plateau van Rekkam

De dag begon met mist. Dat was van korte duur. De temperatuur liep snel op. Vandaag gaat de route over het plateau van Rekkam. Om daar te komen reden we richting Taourirt. op een T splitsing kwamen we al de eerste politie controle tegen. Mijn navigatie gaf aan dat we rechtsaf moesten. Dus ik naar rechts. De politie wees mij naar links. Maar dat had ik niet door. Totdat de agent zijn fluitje gebruikte. Ik meteen in de remmen en stapvoets achteruit. De agent kwam naar mij toe en ik zei meteen " excuser moi " hij vroeg alleen waar ik naar toe ging. Ik zei " Midelt". Dan was het goed. De agent dacht dat wij net als de andere motorrijders die hij al had gezien linksaf moesten. Hij was dus behulpzaam. Tien minuten later zijn we weer langs de agenten gereden, toen de andere kant op. Schapen worden hier niet in een auto vervoerd maar boven op de imperial. De route ging over een desolate hoogvlakte waar extreme temperaturen heersen tot 45 graden in de zomer en min 15 in de winter. Het plateau is zeer dun bevolkt. De bewoners gelden als de taaiste van Marokko vanwege de barre leefomstandigheden. Als je de huizen langs de route ziet dan begrijpen wij niet dat daar mensen wonen. Het zijn lemen huizen. Veel is niet afgebouwd of is vervallen. In the middle of nowhere kom je een school tegen. Dan blijkt dat er veel kinderen zijn die al snel geleerd hebben de hand op te houden. Maar wat wil je als je niks hebt? Toch wilde de jongen die mij twee stokbroden verkocht voor 40 cent geen fooi aannemen. Onderweg veel schapen gezien en enkele dromedarissen. Soms zie je tientallen kilometers geen mensen en dan ineens is er een nederzetting waar het erg druk is en veel gehandeld wordt. Waar de mensen vandaan komen mag Joost weten.. Morgen naar Tinghir. Die route is maar 260 km.

Rondje Nador

Vanmorgen om half zeven aangekomen in Nador. Het duurde een uur om door de douane te komen. Alle papieren werden drie keer gecontroleerd. De douane wilde nog 5 ? p.p. Om sneller te werken maar dat hebben we niet betaald Bij een kleine bar koffie gedronken en gevraagd naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Dat was 90 km verder of 25 km terug. Uiteindelojk zijn we van de route afgeweken om ergens te tanken. Een Marokkaan die passeert op een brommer roept vriendelijk "goedemorgen" en rijdt vrolijk door. Het is oppassen geblazen onderweg.

Er zijn veel gaten in het asfalt. Kinderen kijken hun ogen uit naar de motoren. Er rijden heel veel oude Mercedessen Allemaal walmend van de diesel. Langs de wegen ligt veel plastic afval. Voor de lunch een stokbrood gekocht. Dat ging goed. Ik stond in plaats van voor de toonbank, achter de toonbank en toen ik de persoon aan de andere kant bedankte voor het brood had ik pas door dat ik de klant bedankte. Brood langs de kant van de weg gegeten. Onderweg al moeten stoppen voor koeien, muilezels, apen, geiten en zwijnen. Verder is het wel een mooie omgeving. Wel een hele andere wereld dan wij gewend zijn.

Bootreis

In de wachtrij stonden veel auto's met imperials, volgeladen zo hoog als de auto zelf. Dat we de juiste boot hebben was wel duidelijk. De motoren mochten als eerste de boot op. Via een steile helling van ijzeren platen werden we de boot in gedirigeerd, een scherpe bocht door naar een doodlopende ruimte. De motoren werden langs, achter en dicht tegen elkaar geparkeerd. We konden er nauwelijks tussen uit komen. Alle motoren moesten op de zijstandaard. Iedereen was verbaasd dat de motoren niet vastgezet werden. Dat hebben we niet eerder meegemaakt. Op andere veerboten zijn spanbanden aanwezig en worden de motoren vastgezet. Als er nu een valt, vallen ze allemaal. Maar goed, wij willen mee en er is geen weg terug. Kennelijk verwachten ze een rustige zee. Liever dat dan dat de motoren vastgezet moeten worden. Ik kom liever niet groen en geel van de boot. Rond acht uur is de boot vertrokken. Niet iedereen heeft een hut gereserveerd. Her en der slapen mensen in openbare ruimten. S avonds is er muzikaal talent dat de passagiers mag vermaken. Althans dat is de bedoeling. Het keyboard staat zo hard en de muziek is zo Oosters dat wij niet werden geentertaind. Geeft niet, wij wilden immers naar Marokko. Dat gaan wij beleven en dit hoort er ook bij. In de wachtrij nog gesproken met een jonge Marokkaan. Hij werkt op Corsica en gaat vier weken naar huis. Hij gaf als tip mee: oppassen in het verkeer. En dat zit wel tussen onze oren. We varen nu Benidorm voorbij en hebben even internet. Morgen komen we aan land in Nador.

Aankomst in Sete

Na een goed ontbijt in Hotel Modern in Vichy vertrokken naar Sete. Het weer zat ook in de ochtend niet mee. Veel regen gehad, maar ook dat went. Voor de afwisseling vandaag snelweg gereden. Niet zomaar een. De A75 is een weg met veel bochten en hoogteverschillen, daardoor niet vervelend om te rijden. Via Clermont Ferrand en Millau naar Sete. Om 2 uur waren we in de haven. We waren niet de eerste maar er moeten er nog wel zo n 25 komen. Inmiddels is het al 27 graden. Onze kleding voelt nu wel erg warm. Dat belooft wat voor Marokko. Voordat we de boot op gaan hebben we nog gezellig op een terrasje gezeten en Helga zal het niet geloven, maar ik heb een heerlijke salade gegeten. Nu naar de boot